The White Stripes

The White Stripes – zespół amerykański, działający w latach 1997-2011. Powstał spontanicznie, kiedy gitarzysta Jack White skłonił swoją żonę, Meg, by zasiadła za jego zestawem perkusyjnym. Jej amatorska, ale hałaśliwa i pełna entuzjazmu gra (jamowali wokół tematu Moonage Daydream Davida Bowiego) skłoniła go do sformowaniu duetu, który działaby w tej formule, bez...

The White Stripes – zespół amerykański, działający w latach 1997-2011.

Powstał spontanicznie, kiedy gitarzysta Jack White skłonił swoją żonę, Meg, by zasiadła za jego zestawem perkusyjnym. Jej amatorska, ale hałaśliwa i pełna entuzjazmu gra (jamowali wokół tematu Moonage Daydream Davida Bowiego) skłoniła go do sformowaniu duetu, który działaby w tej formule, bez gitary basowej.

White zaproponował też charakterystyczny image: na okładkach płyt i w strojach muzyków pojawiały się tylko trzy kolory: czerwony, biały i czarny, a bęben basowy pomalowany został we wzory z cukierka. To pomagało w budowaniu otoczki „niewinności”, podobnie jak wymysł White’a, by przedstawiać Meg jako swoja siostrę, a nie żonę. „Oto ja i moja siostra, dwoje dzieci. Dzieciom trzeba wierzyć, bo one są uczciwe” – wyjaśniał w wywiadzie dla „Teraz Rocka”.

Pierwszy album duetu zatytułowany został po prostu The White Stripes (1999) i zawierał kompozycje Jacka, a także opracowania utworów z bluesowej klasyki oraz przeróbkę One More Cup Of Coffee Boba Dylana. Tak jak kolejne płyty, nagrany został bardzo szybko, spontanicznie, bez użycia nowoczesnych narzędzi typu ProTools. Albumami De Stijl (2000) i White Blood Cells (2001) zespół zapracował sobie na popularność, choć z początku głównie na amerykańskim rynku. Krytycy docenili „pierwotną energię” garażowego rocka i stylowe wskrzeszenie korzeni bluesrocka. Klip do jednej z piosenek, Fell In Love With A Girl, zdobył trzy nagrody podczas gali MTV Video Music Awards.

Płytą, która weszła do klasyki światowego rocka, i dzięki której duet pojawił się w mainstreamowych mediach, jest Elephant (2003). Zawierała utwór z jednym z riffów wszech czasów, Seven Nation Army. Piosenka ta zyskała wielką popularność, wykraczającą poza świat rocka – wokalizę na motywie riffu przewodniego śpiewają kibice sportowi na stadionach, lub uczestnicy manifestacji. Wielce popularny okazał się też utwór The Hardest Button To Button, ozdobiony pomysłowym klipem. Zespół uhonorowano dwoma statuetkami Grammy i dwiema nagrodami Brit Awards, płyta była jednym z bestsellerów, plasując się w pierwszych dziesiątkach najchętniej kupowanych albumów na wielu rynkach, w tym w USA, zaś w Anglii, Irlandii, Szwecji i Norwegii dotarła do pierwszego miejsca zestawień. White, kompozytor niemal całego repertuaru, twierdził nie bez racji, że album idealnie wstrzelił się w czas, gdy publiczność zapragnęła muzyki bardziej archetypowej po kilkuletniej dominacji brzmień eksperymentalnych, z szerokim wykorzystaniem nowoczesnych technologii nagraniowych.
Kolejne płyty, Get Behind Me Satan (2005) i Icky Thump (2007), również okazały się sukcesem artystycznym i komercyjnym (docierając do pierwszych trójek na listach bestsellerów w USA i Anglii); zespół honorowano za nie nagrodami Grammy i Brit Awards.
W 2005 roku duet wystąpił na festiwalu Open’er w Gdyni. W 2007 pismo „Rolling Stone” uznało The White Stripes za Najlepszy Zespół Koncertowy na świecie. W tym samym jednak roku, duet porzucił jeżdżenie w trasy, po części z powodu nawracających napadów lęku, jakie dotknęły Meg. W 2011 roku White ogłosił, że zespół jest rozwiązany i że to definitywna decyzja bez szans na reaktywację. Utwory, które zostały niewykorzystane ze wspólnych sesji, zostały ponoć skasowane.

W roku 2009 grupie poświęcono film dokumentalny (reż. Emmett Malloy), zatytułowany The White Stripes Under Great White Northern Lights.