Heroes jest płytą bliźniaczo podobną do Low. Nawet podzielono ją na takie same „części”. A więc na pierwszą, piosenkową. I drugą, niemal w całości instrumentalną.

Znów powstała płyta niezwykła, która – szczególnie w drugiej części – olśniewa barwami wyczarowanymi głównie przez Briana Eno (warto odnotować niewielką gitarową pomoc Roberta Frippa). Wystarczy tylko posłuchać przepięknego, opartego na skali japońskiej  Moss Garden. Albo niewiele mu ustępującego – piękne solo saksofonu – Neuköln. A jest tu przecież  jeszcze V-2 Schneider – rodzaj żartu dedykowanego Florianowi Schneiderowi, liderowi Kraftwerk...

Nie inaczej, czyli tak samo dobrze jest z piosenkami. Urzeka oczywiście tytułowa – jeden z największych przebojów Bowiego. Rzecz o młodych, zdesperowanych mieszkańcach Berlina Zachodniego. A jest jeszcze bardzo ładny, wciągający utwór Sons Of The Silent Age skierowany podobno do tych wszystkich młodych i gniewnych opętanych punkową „chorobą”.

Jest jedna różnica między Heroes a Low. O ile z Low wyziera jedynie rezygnacja i strach, to Heroes na pewno zawiera przynajmniej odrobinę otuchy. Zawsze to jakiś krok do przodu... [1998]