W dalszym ciągu Bowie tkwi w popowo-dyskotekowych ramach. Mamy więc zabarwiony soulem Day-In Day-Out. Mamy dość zróżnicowany, (aczkolwiek rozczarowujący po pięknym wstępie) Beat Of Your Drum. Są też przywołujący wspomnienie glamrocka Zeroes i lekko „kosmiczny” Glass Spider. Jest mocno zrytmizowany New York’s In Love i mocno utaneczniony (z obowiązkowym saksofonem) Too Dizzy.

Nie brak jednak na Never Let Me Down ostrych, rockowych zagrywek. Weźmy na przykład żywiołowe ’87 And Cry i Bang Bang, w których przypomina nam o sobie Peter Frampton (czy ktoś pamięta jeszcze zespół Humple Pie i film Orkiestra klubu samotnych serc sierżanta Pieprza?).

Osobna sprawa to Time Will Crawl – raczej najciekawszy kawałek na płycie. Prosty rytm, mało wyszukana aranżacja, wpadający w ucho tekst. Ma to swój klimat. Szkoda, że nie można było umieścić na płycie fantastycznego video. A gdyby dodać do tego jeszcze naprawdę bardzo ładną tytułową balladę mogło by się wydawać, że to całkiem fajna i pełna niespodzianek płyta. Nic z tych rzeczy. Dwie, nawet najbardziej niezwykłe kompozycje to trochę – jak na całą płytę – mało. Szczególnie gdy firmuje ją ktoś taki, jak David Bowie... [1998]