To obwieszczono już nie raz, ale powtórzę. Debiutancki album Judas Priest właściwie nie przypomina ich późniejszych dokonań. Owszem, najbardziej charakterystyczne elementy, czyli ostry, specyficzny śpiew Roba Halforda i współpraca dwóch gitar mają tu swoje nieśmiałe początki, ale na metalowe jazdy najwyraźniej trzeba jeszcze troszkę poczekać. Na razie chłopaki są na etapie szukania natchnienia.

Słychać, że zaczynali od bluesa. Bowiem – otwierającemu nagraniową historię grupy – One For The Road najbliżej do poczynań Free! Tak, podstawy hard rocka mieli wtedy mocno w krwi. Tytułowy numer płyty Rocka Rolla to właściwie boogie; Cheater, w którym słyszymy harmonijkę – też. Mocniejsze ciosy gitarowe zadają motywami z Never Satisfied, lecz poza przyzwoitą hardrockową średnią (z niezłą solówką) nie wychodzą. Są jednak na pierwszym albumie Judas Priest jakieś zwiastuny przyszłych poczynań zespołu. Pojawia się ciężki, blacksabbathowy riff w Winter i w Deep Freeze, są zawodzące gitary w zgiełkliwym wstępie słodziutkiej balladki – Winter Retreat. Rozbudowana, ciekawa kompozycja Run Of The Mill pozwala wyżyć się Halfordowi w wysokich rejestrach, a Downing i Tipton pogrywają niczym Turner i Powell z Wishbone Ash. Ta szkoła „wiosłowania” dostrzegalna jest jeszcze w kolejnym urozmaiconym Dying To Meet You. Album wieńczy króciutki, delikatny instrumentalny kawałek Caviar And Meths.