Coś stało się z brzmieniem – jeszcze na Yield pełnym i soczystym, na Binaural już suchym i płaskim. Coś stało się z głosem Eddiego Veddera, który śpiewa tu, jakby postarzał się o trzydzieści lat. Coś nie tak dzieje się także w kompozycjach – utwory w założeniu dzikie i ostre, jak Breakerfall i God’s Dice mają siłę rażenia wiatrówki. Matt Cameron (na stałe nowy perkusista grupy) był jednym z najsprawniej grających bębniarzy w świecie grunge’u, jednak w rytmicznie nieskomplikowanych numerach Pearl Jamu nie bardzo ma się czym popisać... Z drugiej strony nieoczekiwany sukces radiowy utworu Last Kiss skłonił zespół do stworzenia ładnych utworów w podobnym tonie – Light Years i Thin Air. Tyle, że Last Kiss było przeróbką utworu z lat sześćdziesiątych – Pearl Jamowi taka słodycz jakby nie przystoi.

Dużo na tej płycie utworów kompletnie bez wyrazu, zostawiających poczucie pustki i niedosytu (obok wymienionych na wstępie także np. Sleight Of Hand czy Greviance), ratują ją jednak pojedyncze numery. Po pierwsze podniosła ballada Nothing As It Seems, z harrisonowską gitarą prowadzącą. Po drugie Insignificance – chociaż zaczyna się mdło, w refrenie nabiera intensywności znanej z wczesnych płyt Pearl Jam. Po trzecie psychodeliczne Of The Girl Gossarda z tajemniczą, „skradającą się” melodią – utwór, o który bym tej grupy nie posądzał. I wreszcie vedderowskie Soon Forget – gdzie słyszymy tylko głos wokalisty i ukulele – rzecz po prostu urocza. [2006]