Who Do We Think We Are powstawało w momencie, gdy wspólne komponowanie w tym składzie zaczęło być dla muzyków czymś w rodzaju odrabiania pańszczyzny. A jednak jest to całkiem przyjemna, choć nieco „regresywna” płyta. W przeciwieństwie do poprzednich albumów zespół czerpał na niej z własnych, ale i cudzych dokonań z przeszłości. Zaledwie siedem krótkich utworów, a jedyny przebój – Woman From Tokyo – mimo fortepianowej solówki Lorda nie jest numerem, bez którego nie można żyć.

Jak dla mnie najsmakowitszym kąskiem jest tu Smooth Dancer (w którym zresztą wyraźnie słychać echa Speed King). Numer zapada w pamięć ze względu na chwytliwy refren, a także tekst Gillana – wyraźnie adresowany do... Blackmore’a i niejako zapowiadający rychłe rozstanie wokalisty z zespołem.

Poza tym na Who Do We Think We Are trudno o jakieś powody do ekscytacji. Dobrze, że utwory są przynajmniej melodyjne. Ciekawostkę stanowi fakt, że w Rat Bat Blue słychać ewidentną inspirację zeppelinowym Moby Dickiem. Place In Line też zresztą może kojarzyć się z Led Zeppelin, jako że jest to dwunastotaktowy bluesior; trzeba przyznać, że muzycy potrafili w nim złapać odpowiedni klimat. Natomiast w finałowym Our Lady Deep Purple raczej nieświadomie podrabiają Uriah Heep, grupę, która notorycznie (i jak najbardziej świadomie) podrabiała Deep Purple. Istna kołomyja.

Who Do We Think We Are to dziwna płyta. Bardziej przegląd modnych wówczas w rocku patentów niż świadectwo wielkości Głębokiej Purpury. [rok 2003]