Powrót. W najlepszym składzie i w wielkim stylu. Świetne kompozycje i wyczuwalna radość wspólnego grania sprawiają, że Perfect Strangers do dziś słucha się znakomicie.

Wyborny jest już sam początek – Knocking At Your Back Door to wspaniale rozwijający się utwór, z pysznymi klawiszami Lorda i majestatycznym riffem gitary. Właściwie to można by tak wymieniać każdy numer. Z rozpędzonym A Gipsy’s Kiss ciekawie kontrastuje wolny Wasted Sunsets – Gillan na pierwszym planie i solo Blackmore’a dokładnie takie, jak powinno być, bez żadnego zbędnego wywijania. Ale Perfect Strangers to przede wszystkim kompozycja tytułowa. Sekcja rytmiczna rozpędza się tu niczym lokomotywa, Lord z Blackmore’em zabarwiają rzecz orientalizmami, a tekst można uznać za komentarz do idei reunion. Istny majstersztyk.

Longplay ten jest dowodem na to, że mistrzowie sprzed lat znakomicie odnaleźli się w nowej dekadzie. Obyło się przy tym bez powielania własnych, ogranych patentów: najbardziej zaskakuje inna niż kiedyś, bardziej oszczędna gra Iana Paice’a, który postawił tym razem na nieporównywalnie mocniejsze brzmienie. A mimo to ani przez chwilę Purple nie przestają tu być sobą; odwołania do własnej przeszłości słychać nawet w tekście Hungry Daze.

Nowsze, kompaktowe reedycje Perfect Strangers zawierają dodatkowy utwór – Son Of Alerik, zapis swobodnego, studyjnego jam session. Grają i grają, a wrażenie jest ciągle to samo. Purpurowa magia. [rok 2003]